Wydarzenia, Siekierki, Kościoły i religie

Odpust w Siekierkach

20-10-2021 07:15   Janusz Ludwiczak

Święto swojej patronki, św. Jadwigi Śląskiej obchodzili w niedzielę wierni z Siekierek. Sumę odpustową odprawił ks. kan. Ireneusz Rachwalski, były proboszcz, dziekan dekanatu kostrzyńskiego.

W niedziele południe w kościele Św. Jadwigi Śląskiej w Siekierkach Wielkich odprawiona została uroczysta suma odpustowa.

– Przez 5 lat dane mi było wsłuchiwać się w kazania odpustowe poświęcone świętej Jadwidze Śląskiej. Jadwiga zadziwiała swoich poddanych niecodziennymi praktykami. Nosiła habit mniszki. Spała na twardym łóżku, a zimą chodziła boso, by nie wyróżniać się z tłumu, nieustannie przy tym się modląc – mówił w trakcie kazania ks. kan. Ireneusz Rachwalski, proboszcz kostrzyńskiej fary i dziekan dekanatu kostrzyńskiego.

– Św. Jadwiga wspierała swojego męża na arenie politycznej. Gdy w 1229 roku jej mąż dostał się do niewoli Konrada Mazowieckiego ruszyła boso z pomocą z Wrocławia do Czerska. Kilkaset kilometrów pieszo. Na miejscu rzuciła do nóg Konradowi i wówczas zyskała uwolnienie męża – dodał w homilii ks. kan. Ireneusz Rachwalski.

Niedzielny odpust zakończyła litania do św. Jadwigi i uroczysta procesja dookoła kościoła.

---

Kościół katolicki wspomina świętą Jadwigę Śląską 15 października, w rocznicę jej śmierci. Patronka parafii w Siekierkach urodziła się ok. 1178 r. w Andechsie w niemieckiej Bawarii. Była córką Bertolda VI von Andechs i Agnieszki von Rochlitz z rodu Wettynów.

W wieku 12 lat została wydana za mąż za śląskiego księcia Henryka I Brodatego, który w 1202 roku został księciem całego Śląska, a w 1233 został księciem Wielkopolski. W 1229 roku Henryk w wyniku wojny z Mazowszem o ziemię krakowską dostał się do niewoli. Z pomocą przybyła mu Jadwiga. W wyniku rozmów z Konradem Mazowieckim Henrykowi zwrócono wolność w zamian za zrzeczenie się roszczeń do Małopolski.

Oboje z Henrykiem I byli ludźmi bardzo religijnymi, w 1209 roku złożyli śluby czystości, dbali o rozwój Kościoła i byli fundatorami wielu kościołów, w tym klasztoru sióstr cysterek w Trzebnicy. Prowadziła też działalność dobroczynną, starała się o pomoc chorym i ubogim – zorganizowała działalność wędrownego szpitala dla ubogich, otworzyła szpital dla trędowatych w Środzie Śląskiej, kolejną placówkę leczniczą założyła w Trzebnicy.

Po śmierci męża w 1238 r. zamieszkała w trzebnickim klasztorze, prowadzonym przez jej córkę Gertrudę. Wkrótce zaangażowała się w ożywienie życia religijnego Śląska, sprowadzając do tamtejszych kościołów duchownych z Niemiec. Wspierała też sprowadzanie niemieckich osadników na słabo zaludnione rejony wówczas zachodniej części Śląska, wspierając tym samym rozwój rolnictwa.

W czasie najazdu tatarskiego w 1241 r. Jadwiga Śląska schroniła się na zamku w Krośnie Odrzańskim. Od wielu lat w tym właśnie mieście w województwie lubuskim, organizowany jest turniej rycerski „O Pierścień Księżnej Jadwigi” (zwykle we wrześniu), a także wydarzenie muzyczne pod nazwą Festiwal Jadwigensis (zwykle w październiku). Organizatorem obydwu jest Centrum Artystyczno-Kulturalne „Zamek” w Krośnie Odrzańskim.

Jadwiga zmarła 14 lub 15 października 1243 roku w Trzebnicy w opinii świętości i została pochowana w kościele w Trzebnicy.

Kult Jadwigi rozpoczął się zaraz po jej śmierci. Po odwiedzinach klasztoru w Trzebnicy w 1260 roku legata papieskiego Anzelma rozpoczął się proces kanonizacyjny, popierany przez papieża Urbana IV, który poznał Jadwigę jeszcze jako legat w Polsce. 26 marca 1267 roku papież Klemens IV w kościele dominikanów w Viterbo dokonał kanonizacji Jadwigi, którą zaczęto czcić jako patronkę Polski i całego Śląska.
Kult świętej propagował przez cały okres panowania książę Ludwik I, za którego panowania wykonano tzw. „Kodeks lubiński” z ilustrowaną legendą o św. Jadwidze Śląskiej. Grób świętej Jadwigi odwiedzali monarchowie i ich żony: Władysław Łokietek, król węgierski Maciej Korwin (1469), żona późniejszego króla Stanisława Leszczyńskiego Katarzyna Opalińska (1703).

Propagatorem kultu świętej na Górnym Śląsku był dominikanin Peregryn z Opola, który jest autorem zbioru kazań jej poświęconych. W 1680, na prośbę Jana III Sobieskiego i jego żony papież Innocenty XI rozszerzył kult Jadwigi Śląskiej na cały Kościół katolicki. Po tym wydarzeniu zaczęto czcić świętą na innych ziemiach polskich.

Według podań Jadwiga była osobą posiadającą cechę wielkiej skromności, a jednocześnie bardzo zaangażowaną w swoje działanie. Cechy te ilustruje legenda, według której Jadwiga, aby nie odróżniać się od reszty swego ludu oraz w imię pokory i skromności, chodziła boso. Irytowało to bardzo jej męża, wymógł więc na spowiedniku, aby ten nakazał jej noszenie butów. Duchowny podarował swej penitentce parę butów i poprosił, aby zawsze je nosiła. Księżna, będąc posłuszną swojemu spowiednikowi, podarowane buty nosiła ze sobą, ale przywieszone na sznurku.

Obecny kościół w Siekierkach zbudowali jezuici w latach 1759-1762.

– Został on zbudowany z drewna modrzewiowego z barokowym wyposażeniem wnętrza. Jest on położony na planie prostokąta, trójbocznie zakończony. Pod wieżą znajduje się kruchta. Najstarszym elementem w kościele jest ława kolatorska z I połowy XVI wieku – tłumaczy Katarzyna Kubiak, konserwator ołtarzy i zabytków kościelnych.

Fot: Janusz Ludwiczak

ZOBACZ TAKŻE: Policzono wiernych

ZOBACZ TAKŻE: Zmiany w parafiach. W Siekierkach kapłan po raz pierwszy proboszczem